Podporządkowując się kryteriom organizacyjnym nazywanym „naukowymi”, kierowanie ludźmi podlega logice administracyjnej i zasadom racjonalistycznym tego, co się nazywa „tayloryzmem”. Tayloryzm sprowadza się do dwojakiego rodzaju podziału pracy: jednocześnie horyzontalnego (szczegółowy podział zadań) i wertykalnego (rozdzielenie między szczeblem koncepcyjnym i wykonawczym). Konsekwencje tego podejścia są następujące:
– płaca jest związana z prawem popytu i podaży na rynku pracy: pracownika zatrudnia się do wykonywania dokładnie określonych i znormalizowanych funkcji (zadań):
– od strony prawnej uznaje się jedynie indywidualne umowy o pracę i nierównoprawne pertraktacje prowadzące do jej zawarcia: to pracodawca posiada przeważającą wiedzę i władzę ekonomiczną:
– motywacja do pracy ma przede wszystkim charakter finansowy, następuje poprzez płacę i premie od uzyskanej wydajności:
– organizacja pracy charakteryzuje się bezpośrednim nadzorem i stałą kontrolą wykonywania zadań.
W tej perspektywie kierownikami personelu są administratorzy, byli kierownicy sfery produkcji lub byli wojskowi, którzy potrafią utrzymać porządek i likwidować konflikty.
W koncepcjach Henri Fayola kierowanie ludźmi jest częścią funkcji „bezpieczeństwa” (ochrona majątku i osób, odpowiednie postępowanie z tymi, którzy stwarzają trudności w ustalonym funkcjonowaniu organizacji) i funkcji „administrowania” (przewidywania, organizowania, rozkazywania, koordynowania i kontrolowania).
